Post by 4everbill on May 29, 2007 16:59:07 GMT 2
Bütün kelimelerim, tüm söyleneceklerim ve söylenmemiþlerim suskunluða bürünüyor karþýnda. Ýstesem de konuþamýyorum seninle. Susmaktan baþka da bir þey de gelmiyor elimden. Susup gülümsemekten baþka.. Ýçimde çýðlýða dönüþmüþken söylenememiþlerim, susturmak öylesine zor ki.. Bu sessizliðimde de anlarmýsýn beni yine?
Bugün yine geldim sana.. Yine konuþamadým. Oysa boðazýmda düðümlenen ertelenmiþ bütün sözcüklerim "keþke" lere sebep olacaklar, biliyorum. Günlerdir böyle oluyor zaten.. Tam dökülmek üzere iken kelimeler dilimden, susuyorum. Ardýma bakmadan hýzlý adýmlarla uzaklaþýp gidiyorum.. Ya da uzaklaþtýðýmý zannediyorum. Belki ardýmda býraktýðým sen, en yakýným, en iyi bilenim, anlayanýmsýn.
Ne vakit seninle ilgili, bu çaresiz gidiþinle ilgili bir þeyler düþse aklýma, kovalýyorum beynimin içinden. Hiç bir sesi dinlemiyorum. Ya da ürkekçe bir yerlere saklanýp, gizleniyorum. Gelip beni gizlendiðim yerlerden bulacaðýný bile bile..
Sen ardýmda kalýyorsun ben yürüyorum. Hep geride kalanlar yalnýzlýða mahkum olmuyor. Ben kendi yalnýzlýðýma, kendi yokluðuma, hiçliðime yürüyorum.
Artýk kulaklarým sesleri duymaktan daha da yoksun, artýk hangi kelimeye atsam elimi, hepsi birbirinden kýrýk, birbirinden yarým. Gözlerimse denizi, gökyüzünü eskisi kadar mavi görmüyor. Hani ne yapsan çýkmazdý denizin lekesi?
Hiç bir þey eskisi gibi deðil. Her yeni gün birþeyler daha eksiliyor. Sen de gideceksin, sen de eksileceksin.. Ne bir dost doldurabilecek dünyamdaki yokluðunu, ne de bir sevda.. Issýz kaldýðýmda kimselere sýðýnamayacaðým. Korkularýmdan daha bir korkar oldum. Sen de gidince ya unutursam gülmeyi? En büyük korkum da bu ya..
Sen gideceksin, ben yine susacaðým. Ýçimdeki ses çýðlýk atarken ben yine bastýracaðým. Son sözcüklerimi sen yine duymayacaksýn. Sonra piþman olacaðým "keþke" diyeceðim, "keþke söyleseydim"... "Belki anlayabilirdi beni, belki tanýmlayamadýklarýmý tanýmlayabilirdi"..
Bütün sýrlarýmý, yaþanmýþlýklarýmý, yarým kalmýþlýklarýmý hiç düþünmeden paylaþtým seninle. En umutsuz anlarýmda bile sýðýndýðým oldun. Küçük þýmarýk bir kýz çocuðu gibi ufacýk bir yara alsam sana þikayet ettim. Söylesene þimdi seni kime þikayet edeceðim?
Hiç sevmedim suskunluklarý, biliyorsun..
Ama susmak zamanýdýr þimdi.
Bazý þeyler var ki, dillenmiyor, söylenmiyor.. Söylenemiyor.
Sana gülümserken bile bir bulut çöküyor yüzüme adeta...
Farkediyorum ki, susmak en büyük yalnýzlýk..
